Safari, dzień drugi…i długi jednocześnie. Pobudka o 6:00 rano, śniadanko w miłym towarzystwie Australijczyków. Krótka pogawędka z Francuzem, którego dzień wcześniej poznaliśmy. I rozwiązanie zagadki: co robi młody, przystojny facet na 5 tygodniowym Safari z dwójką dzieciaków. Odpowiedź bardzo smutna, próbuje się pozbierać po tym jak kilka tygodni temu zmarła jego żona…Straszne to musi być przeżycie, ale może właśnie taki wyjazd, takie odcięcie się od świata i rzeczywistości, choć trochę pomoże im w tych trudnych chwilach…

Ekipa zwarta i gotowa na kolejną przygodę 🙂 Od prawej ja, Mitch, Sue, kucharz i kierowca. Plan na dziś jest taki, że przejeżdżając przez Krater Ngorongoro przemieszczamy się do Parku Serengeti. Do pokonania mamy ok 350 km, tak więc spory odcinek. Chłopaki pakują nasze namioty i ruszamy w drogę.

Droga do Serengeti trwała 5 godzin. Ale czasu na nudę nie było. Armani zabawiał nas śmiesznymi historiami. Za oknem też dużo się działo. Szczerze mówiąc jadąc tutaj byłam przygotowana, na brak asfaltowych dróg, a tutaj drogi lepsze niż w Polsce. Szerokie i bez dziur 🙂 Spektakularne krajobrazy w okolicach Parku Ngorongoro przeszły moje najśmielsze oczekiwania. Zobaczcie sami:

Po drodze mijaliśmy liczne wioski Masajów. W jednej z nich mieszkał Masaj rekordzista z 30 żonami z którymi ma 137 dzieci i 145 wnuków :). Zastanawialiście się kiedyś jak by to było, bycie żoną takiego Masja. Żyło w maleńkiej wiosce, jak poniżej, z 29 innymi żonami męża. Aż dziwnie to brzmi 🙂 I do tego wkoło biegające dziesiątki dzieciaków, wszystkie jednego mężczyzny 🙂 Zapytałam od razu Armaniego, czy te dzieci się później dalej rozmnażają w tej wiosce, ale na szczęście nie…choć na pewno przypadki się zdarzają.

Tak sobie jedziemy i myślę sobie, że fajnie byłoby się zatrzymać gdzieś na chwilę, żeby porobić fotki…już miałam poprosić Armaniego, żeby znalazł jakiś wygodny punkt widokowy, a ten właśnie zjeżdża na bok. Okazało się, że złapaliśmy gumę, więc przystanek obowiązkowy 🙂 I to jaki przyjemny 🙂 Nawet udało się nam porozmawiać z kilkoma Masajami. Wiecie, że oni wszyscy całkiem dobrze mówią po angielsku? Zaskoczona byłam bardzo!

Asfaltowa droga dawno temu się skończyła, już od dłuższego czasu jedziemy wyboistą drogą z kamieniami….za nami kłęby kurzu…temperatura wciąż rośnie. Najgorzej jechać za jakimś innym samochodem. Wtedy nie ma dosłownie czym oddychać. Chustki w tym momencie bardzo się przydają. Dojeżdżamy w końcu do długo wyczekiwanej bramy Serengeti. Zatrzymujemy się na moment. Dookoła rozpościera się kamienista nicość…z błękitnym niebem…horyzontu nie widać…przed nami cudowna nieskończoność…Już wiemy dlaczego Park nazwano Serengeti – co oznacza właśnie nieskończoność. Otaczają nas od razu Masajki próbując sprzedać nam biżuterię hand made. Nic nie kupujemy, ale oddajemy im swój lunch i kilka butelek wody dzięki czemu dostajemy przyzwolenie na kilka fotek 🙂 Armani, obiecuje im, że jak będziemy wracać to zostawimy im całą wodę jaka nam zostanie. Dobry chłopina z niego…

O i jakaś biała Masajka się tutaj zaplątała…aż straszy swoją bladością  🙂

Za bramą zatrzymujemy się na chwilkę, Armani zapewne musiał zapłacić za park, my korzystając z przystanku robimy siku, i wychodzimy na niewielkie wzgórze skąd rozpościerał się taki oto widok:

Jedziemy dalej i krajobraz znowu się zmienia. Niesamowite! Od razu widać, że za magicznym słowem Serengeti coś się kryje…po kamienistej prerii zaczyna robić się zielono,  pojawiają się pierwsze zwierzęta, najpierw niewielkie grupki, później większe…w końcu widzimy całe stada…na horyzoncie pojawiają się pierwsze kępy akacji…i pierwsze żyrafy…:)