Bladym świtem, wraz ze wschodem słońca przybywamy do Trinidadu. Ponieważ nie mieliśmy zarezerwowanej żadnej casy, zaczęliśmy przeglądać oferty Kubańczyków, którzy stali przed dworcem. Generalnie nic ciekawego nie mieli. Jedna pani wydała się bardzo sympatyczna i poszliśmy z nią. Jej casa miała być nie daleko dworca. No i w sumie była tylko ta wyboista droga jakoś dziwnie się dłużyła. A może to ze zmęczenia. Tali z Royem dostali pokój u jej sąsiadki, bardzo przyjemny z resztą. Nasz nie był jeszcze posprzątany i pani kazała nam zaczekać w salonie. Zrobiłam małą rundkę pod domu, przez przypadek zahaczyłam o kuchnie i stwierdziłam, że ja tutaj nie zostaję chociażby nie wiem co. Zapach był średnio przejemy, po domu łaziły jakieś psy, patio przypominało bardziej graciarnie niż miejsce do wypoczynku no i jeszcze pokój był zajęty. Zostawiłam Marcela z walizkami i poszliśmy z Royem szukać czegoś innego. Sprawa wcale nie była łatwa, bo gdzie nie zapukaliśmy to wszędzie było zajęte. W końcu trafiliśmy na miłą panią, która zaczęła obdzwaniać wszystkich znajomych po kolei, ale też wszystko zajęte. Przeszliśmy tak chyba całą ulicę i albo warunki były opłakane, albo zajęte. Po dobrych 30 minutach wracamy do casy, a tam przed domem chyba z 20 osób, każdy gdzieś dzwoni. Pytam Marcela co się tu dzieje, a on mi mówi, że wszyscy szukają dla nas casy. Szczeka mi opadła do kolan. Normalnie pół wioski chyba się zbiegło. W końcu przybiegła jakaś pani, że ma coś dla nas. Idziemy i oczom nie wierzymy. Lepszej miejscówki nie mogliśmy sobie wymarzyć. Casa nowiutka, miesiąc temu otwarta, stąd jeszcze wolne miejsca, bo mało kto o niej wie. Pokój malutki ale przesympatyczny. Patio cudowne, piękny taras, przemiła właścicielka, która miała chyba bzika na punkcie sprzątania, bo już od progu tak pięknie i świeżo pachniało, że mogłabym się tam na podłodze położyć i spać. Ufff…no to się nam udało.

My szybko pod prysznic, a właścicielka w tym czasie przygotowała dla nas śniadanko. To nic, że znowu omlety, na takim pięknym tarasie to i nawet one smakowały jakoś inaczej 🙂 Lepiej 🙂 Od razu zamówiliśmy u niej obiad na wieczór dla całej naszej czwórki. Ponieważ na łażenie po mieście nie mieliśmy za bardzo ochoty, postanowiliśmy, że jedziemy na plażę. Zapytaliśmy właściciela jak najlepiej dostać się na Playa Ancon (bo to ponoć najładniejsza plaża w okolicach Trinidadu) i dowiedzieliśmy, że można autobusem, który miał odjechać za 5 minut. Biegiem zatem na przystanek, właściciel z nami, bo oczywiście nie mieliśmy pojęcia skąd ten autobus odjeżdża. A następny dopiero za 3h, więc dlatego taki pośpiech. No ale nie zdążyliśmy, niestety. Odjechał nam dosłownie z przed nosa. No więc pozostała nam tylko taksówka. Właściciel łapie nam pierwszą lepszą, mówi że chcemy jechać na Playa Ancon, a taksówkarz do nas, że dziś rano na tej plaży znaleziono zwłoki dwóch turystów, plaża jest pełna policji no i oczywiście zamknięta. Ciarki nam po placach przeszły, zastanawiamy się co teraz, a taksówkarz mówi, że zabierze nas w takim razie na inną plażę, która jest równie piękna. No to co, pakujemy się i jedziemy. Plaży niestety do pięknej było daleko, ale wszyscy po całonocnej podróży w autobusie byli tak padnięci, że już nam było wszystko jedno, byleby się gdzieś położyć.

Chwila odpoczynku i poszłam szukać czegoś do picia, bo nic ze sobą nie zabraliśmy. Na rogu była malutka restauracja, zajrzałam więc do środka. Miły pan w barze mówił po angielsku, więc dłuższa konwersacja nam się wywiązała. Z ciekawości zapytała o ten nieszczęsny incydent na plaży, a on na mnie wielkie oczy i mówi, że nic nie słyszał. A gdyby coś takiego się faktycznie wydarzyło, to cała wioska by o tym gadała. Dziwna sprawa zatem. Na plaży średnio odpoczęliśmy, bo po pierwsze była bardzo mała, a po drugie, zaraz obok nas rozłożyła się para z niepełnosprawną dziewczynką, która tak bardzo się cieszyła faktem bycia na plaży, że praktycznie cały czas, bez chwili przerwy wydobywała z siebie dość głośne okrzyki radości. Tak więc posiedzieliśmy chyba ze dwie godzinki i zebraliśmy się do casy. Z taksówką był problem, bo tam w ogóle nic nie przejeżdżało. Na szczęście jakiś przechodzący Kubańczyk zadzwonił po kolegę i ten podjechał po nas. Okazało się, że właśnie wraca z Playa Ancon i że żadnego przykrego incydentu tam nie było. Wygląda, na to, że zostaliśmy po raz kolejny nabici w butelkę, tylko nie do końca wiedzieliśmy dlaczego? Prawdopodobnie dlatego, że ta Playa Boca jest dużo bliżej niż Playa Ancon, a taksówkarz skasował nas tak jakby nas zawiózł na Ancon. Ehhh…ręce opadają normalnie. Od razu przypomniała mi się taka historia, którą kiedyś czytałam na jakimś blogu, że dwie dziewczyny chciały jechać autobusem z Santiago de Cuba do Barcoa. Na przystanku autobusowym zaczepił ich taksówkarz i powiedział, że zabierze je za 15CUC od os tylko muszą chwilę poczekać na 2 inne osoby. No więc dziewczyny się zgodziły, poczekały. Autobus odjechał a taksówkarz powiedział, że te inne osoby się nie zgłosiły więc je może zawieść ale za 150CUC. Oczywiście się nie zgodziły bo nie miały tyle kasy, autobus pojechał, a one zostały na lodzie, przez co posypał się im cały plan, bo skoro już cały dzień były w plecy (kolejny autobus następnego dnia) to nie było już sensu tam jechać. Tym oto świńskim sposobem taksówkarz pokrzyżował im plany i nie było im dane zobaczyć Baracoa. To tak ku przestrodze piszę, żebyście byli uczuleni na tego typu kanty. Idziemy do casy na małą drzemkę, a po południu wyskakujemy jeszcze żeby pozwiedzać trochę Trinidad.

Co nas od razu zaskoczyło, to nieskończone ilości turystów. Wręcz całe pielgrzymki. Na głównej drodze było więcej autobusów niż Kubańskich samochodów. Sklepów z przerozmaitymi pamiątkami więcej niż kubańskich domów, no i w końcu w tłumie tych turystów ciężko było znaleźć jakiegoś Kubańczyka. Porównując z pięknym, cichym i spokojnym Baracoa, to niebo i ziemia. Szczerze mówiąc to nam się za bardzo tam chodzić…tzn przepychać nie chciało. Od razu ginie ta magia i tajemniczość Kuby. No ale nie zapominajmy, że sami jesteśmy turystami, więc tak samo jak inni przyczyniamy się do tego. Od razu próbowałam sobie wyobrazić to miasteczko kilkadziesiąt lat temu. Musiało być na prawdę piękne, bo faktycznie jest malowniczo położone, szczególnie podczas zachodu słońca, drogi mienią się wszystkimi kolorami tęczy. Uciekamy w końcu w jakieś boczne uliczki. Z daleka od tego zgiełku. Trafiamy na miejsce gdzie Kubańczycy grają w ping-ponga i zapraszają nas do środka. A że my też lubimy, więc dwa razy wołać nas nie trzeba. Trochę tam zabawiliśmy, bo Marcel zaczął ogrywać wszystkich po kolei i każdy musiał spróbować swoich możliwości 🙂 Na koniec poprosili nas o jakieś pieniądze na nowe paletki, bo te były w mega opłakanym stanie, więc oczywiście zostawiliśmy w nadziei, że nie spożytkują ich od razu na butelkę rumu 🙂

Przechadzając się dalej zaglądamy, a to do sklepu, a to do apteki, a to do przedszkola. Jakoś te wnętrza bardziej widoczne niż w poprzednich miejscach. Bardziej otwarte. Nie trzeba nawet wchodzić do środka, wszystko niemal na zewnątrz. No i tutaj widać dokładnie jak ciężko z niektórymi, albo w zasadzie z większością produktów. W sklepach puste półki, gdzie nie gdzie coś porozkładane, tak jak u nas w czasach komuny. W aptekach brakuje podstawowych leków. W przedszkolach przyborów i zabawek. W ogóle, to nie wiem czy wspominałam, ale na Kubie zarówno opieka zdrowotna jak i szkolnictwo są państwowe, a zarazem bezpłatne. Niestety do lekarza bez łapówki ponoć nie ma sensu się wybierać, bo niczego się nie załatwi. Studia, też są bezpłatne, tyle, że potem trzeba je jakby odpracować. Jak już się je skończy to przez pierwsze kilka lat otrzymuje się bardzo niską pensję.

Docieramy do wieży z której po wyjściu na górę rozpościera się całkiem przyjemny widok na cały Trinidad. Trafiliśmy jednak na jakaś przerwę i musieliśmy chwilkę poczekać zanim będzie można wejść na górę. Siadamy zatem na murku i w towarzystwie przyjemnej muzyczki delektujemy się widokami. Podchodzi do nas sympatyczny kowboj, który namawia nas na wycieczkę do doliny cukrowej. Akurat taki mieliśmy plan na dzień następny, tylko, że właściciel casy zaproponował, że może nam polecić swojego zaprzyjaźnionego kowboja. Jednak różnica w cenie była dość spora, bo ten z casy kosztował 25CUC od os, przy naszej 4 os grupce, a ten pan oferował nam za 8CUC od os w takim samym składzie. Dokładnie się upewniliśmy czy to na pewno to samo miejsce i czy oby na pewno się nie okaże, że jutro pojedziemy z jeszcze 20 innymi turystami i bez większego namysłu zarezerwowaliśmy Camilo, bo tak miał on na imię. A różnica w cenie jak się później dowiedzieliśmy wynikała z tego, że właściciel casy dostaje od kowboja prowizję. No to mamy na jutro załatwioną wycieczkę i to za jaką cenę! Mam tylko nadzieję, że konie nie będą wybrakowane 🙂 Wieża ponownie otwarta więc wskakujemy na górę. Byliśmy już późno, kiedy słonko coraz niżej było, ale i tak było uroczo.

No to co na mojito? Oczywiście, wszyscy zgodni 🙂 Tym razem chyba każdy zamówił jakiś inny napitek. Zresztą ja sukcesywnie próbowałam wszelkich nowości. Tym razem padło na Ciamciaramcia czy jakoś tak (podawane w glinianych kubeczkach), nawet czytając pani z karty nie umiałam tego poprawnie wymówić. Ale chyba mohito mimo wszystko lepsze 🙂 Wracając do casy jeszcze robimy sesję zdjęciową przy zachodzącym słońcu i lecimy na kolację, bo nasza właścicielka prosiła, żebyśmy byli punktualnie. Jedzonko było pyszne, tylko dużo za dużo! Najpierw ogromna zupa fasolowa…mniam…mniam…a potem wielki talerz owoców morza…a potem jeszcze deser…normalnie pękaliśmy.

Informacje praktyczne: Namiary na case: Pablo Pichs, Frank Pais no 618, 62600 Trinidad Nocleg w casie – 25CUC Sniadanie w Casie – 5CUC Taksówka do Playa Boca – 6CUC Obiad w casie – 15CUC od os